اگر در یک جامعه تواضع نباشد و تکبر وجود داشته باشد، آن جامعه نمی‌تواند نام خود را جامعه قرآنی بگذارد. قرآن بسیار درخصوص تواضع صحبت کرده و به پیامبر(ص) امر فرموده است: «وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَکْثِرُ» و این کارها را فراوان مپندار و به خاطر انجام آن‌ها بر خدا منّت مگذار. خداوند در آیه ۲۱۵ سوره شعراء می‌فرماید: «وَ اخْفِضْ جَناحَکَ لِمَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْمُؤْمِنین، و براى آن مؤمنانى که تو را پیروى کرده‏‌اند، بال خود را فرو گستر» هر چه انسان بزرگتر باشد، تواضعش باید بیشتر باشد.
درختی که میوه داشته باشد، افتاده است چون بار آن سنگین است و پایین می‌آید. ولی درختی که میوه ندارد همینطور بالا می‌رود. پیامبر اکرم(ص) درخت میوه‌دار بودند به همین جهت تواضع و افتادگی‌شان بیشتر بود. حضرت علی (ع) می‌فرمایند «أَشرَفُ الخَلائِقِ التَّواضُعُ و َالحِلمُ و َلینُ الجانِبِ» شریف‌ترین اخلاق، تواضع، بردبارى و نرم‌خویى است.